تا پایان دهه 1950 در کشورهای ایالات متحده و کانادا برای ساخت دیوارهای داخلی و سقف عمدتا از روش ورقه و گچ استفاده می کردند اما پس از آن این فرآیند منسوخ شد و شرکت صنایع گچینگ تکنولوژی های دیگری را جایگزین این روش نمود.
در سایر کشورها نیز همانند انگلستان و مستعمره های آن تا پایان دهه 1930 از ورقه و گچ به منظور ساخت سقف و دیوارهای داخلی استفاده می کردند اما کم کم به استفاده از گچ تخته روی آوردند. ورقه های چوب که معمولا در U.K استفاده می شوند همگی در یک سایز برش زده نمی شوند و طول و اندازه های آن ها متفاوت است و می توان گفت به صورت تصادفی برش زده می شوند. تکه تکه کردن چوب موجب می گردد که چوب در خطوط مستقیم مقاومت بالایی در برابر سایش داشته باشد و دوام آن افزایش یابد. از نظر تاریخی می توان گفت این تکنیک ابتدایی و گنگ می باشد.
ویژگی های ورقه و گچ
آخرین مرحله پس از ایجاد سقف یا دیوار روکش کردن با چوب می باشد. معمولا برای این کار از تخته های برش خورده یا نوارهای چوبی باریک استفاده می کنند و آن ها را بر روی ستون دیواره ها یا سقف به صورت افقی قرار می دهند. برای پوشاندن هر یک از قاب های دیوار از ورق استفاده می کنند و ورقی که برای این منظور استفاده می شود معمولا دارای خصوصیات زیر است:
- عرض 2.5 سانتی متر یا یک اینچ
- طول 1.22 متر یا 4 فوت
- ضخامت 6.4 میلیمتر یا 1.4 اینچ
توجه داشته باشید در هر دوره افقی لبه ورقه ها به میزان 9.5 میلیمتر یا 3.8 اینچ از سایر ورقه های اطراف خود فاصله دارد.
پس از این مرحله راهنمایی های موقت را در ناودان ها به صورت عمودی می گذارند و بعد از آن از گچ استفاده می کنند. به منظور ریختن سیلور هیئت مدیره به بالای دیوار از یک تخته چوبی استفاده می کنند و به کمک آن شکاف بین لبه ها را با گچ پر می کنند، با این کار عمق راهنماهای موقت حدود6.4 میلیمتر افزایش می یابد. در این روش گچ مصرف چندانی ندارد و فقط مقدار کمی از آن را بر روی هیئت مدیره می ریزند. در پایان زمانی که دیوار کاملا پوشیده شد باید خطوط راهنما که به صورت عمودی جا گذاری شده بودند جدا شوند تا محل آن ها پر گردد و دیوار به یک پوشش یک دست و یکنواخت دست یابد.
معمولا از سه کت گچ استفاده می کنند و بر اساس استاندارد لایه دوم به همان صورت اجرا می شود یعنی نیم اینچ گچ خشن، شن و کت و شلوار صاف و سفید. پس از آن دیوارها را زمانی می توان رنگ آمیزی نمود که گچ ها کاملا خشک شده باشند و رطوبتی در آن ها وجود نداشته باشد. معمولا از ملات یا گچی برای گچکاری استفاده می کنند که بر پایه آهک سنتی و دارای اسفناج باشد زیرا در تقویت گچکاری و ممانعت از شکستن کلیدها موثر است.
اخیرا استفاده از تخته های چوبی به شدت کاهش یافته است و به جای آن ها از لبه های سنگی( که به دکمه تخته شهرت دارند) استفاده می کنند. در این لبه های سنگی مدلی از هیئت مدیره دیوار گچ که دارای سوراخ هایی می باشد قرار گرفته است و به صورت منظم درکنار یکدیگر قرار دارند. در ورقه های 2 فوت یا 24 اینچ از لبه های سنگی 24 فوت یا 48 اینچ استفاده می شود. علت استفاده از طول 4 فوت آن است که ورق در سه ستون دیوار به صورت سراسری برسد( سه ستون به صورت جدا از مرکز در فاصله 16اینچی از یکدیگر قرار دارند). به میزانی که سوراخ ها بتوانند فاصله بین نوارهای چوب را پوشش دهند می توانند دیواررا به طور سراسری پوشش دهند، در مواردی که از گچ استفاده شود این عمل توسط هیئت مدیره گچ انجام می شود.
ورق فلزی انواع مختلفی دارد که برحسب وزن و نوع رینگ گالوانیزه و طبقه بندی شده اند. تراشکاری فلزی واقع در یک مرکز 13.5 اینچ می باشد که با استفاده از سیم های کراوات و چاقوهای لادن به یکدیگر متصل شده اند.
امروزه به دلیل قیمت مناسب و نصب آسان غالبا از لبه و گچ به جای دیوار پوش یا جامد ( مدلی از هیئت مدیره دیوار گچ با ضخامت بیشتر) استفاده می کنند.
مزیت ها لبه
از مهم ترین مزایای لبه می توان به استفاده از آن ها در شکل های زینتی اشاره نمود. به عنوان مثال در مواردی که هدف ساخت یک دیوار گرد باشد چون باید از دیوار پوش استفاده گردد و تخته گچ از انعطاف پذیری کافی برخوردار نیست بهتر است از لبه استفاده شود. مش سیم به منظور تامین استاتیک بیرونی مورد استفاده قرار می گیرد البته استفاده لات و گچ یا ترکیب آن ها نیز می تواند تا حدودی اثری مشابه لبه داشته باشد.
لبه سنتی و گچ در مقایسه با آهک گچ از کیفیت صدا عالی برخوردار می باشند.
اگر به ساختمان های تاریخی توجه نمایید مشاهده می کنید که در تمامی آن ها به منظور جلوگیری از گسترش آتش از سقف های گچ و گچ استفاده شده است. به منظور نگهداری از عناصر افقی از جمله کف های چوبی، کف در بالا چون در میان این تخته های چوبی شکاف وجود دارد و آتش می تواند سریعا گسترش می یابد استفاده از گچ و سقف های گچی حیاتی است.