شاید همگی بدانید که اولین گچ شناخته شده برای بشر مبتی بر آهک بوده است و چیزی حدود 7500 سال قبل از میلاد مردم ساکن Ain Ghazal در کشور اردن برای این که بتوانند گچ بسازند، از مخلوط آهک وسنگ آهک به صورت گرما ندیده استفاده کردند و موفق به ساخت اولین گچ در دنیا شدند. آن ها از گچ ساخته شده برای کارهایی مانند پوشاندن دیوار، کف و همچنین گرمکن استفاده می کردند.
در اکثر اوقات دیوارها و همچنین کف ها را توسط الگوها و طرح های گچ کاری به وسیله انگشت به رنگ قرمز در می آوردند. اگر بخواهیم نمونه دیگری از اولین گچ ساخته شده را بیان کنیم، می توانیم به کارآیی گچ در هند باستان و همچنین چین اشاره کنیم. در این دو کشور پهناور هم گچ را به صورت مخلوطی از خاک رس و گچ تولید می کردند و برای استفاده هایی مثل صاف کردن سطح یک سنگ از آن بهره می بردند.
تمامی این کاربردها در حالی است که در تاریخ مصر می بینیم دیوارها را با مخلوط گچ و آهک به شکل سطح صافی پوشش می دادند و نیز برای تزیین آن هم از رنگ و مجدد از گچ استفاده می کردند. اما کاربردهای گچ در جهان به همین چند مورد ختم نشده و با جستجوی کوچکی در تاریخ می بینیم که در روم باستان هم از گچ بری های مدل دار بسیار استفاده شده است.
رومی ها مخلوط آهک، شن و همچنین ماسه را در ساخت لایه زیرین استفاده می کردند و بر روی لایه های بعدی آن مخلوطی از گچ، شن، ماسه و همچنین گرد سنگ مرمر قرار می دادند. نکته قابل ذکر این است که در بعضی اوقات برای سرعت بخشیدن به فعالیت خود از مواد پوزولانی هم در این مخلوط ها استفاده می کردند.
بعد از آن که امپراتوری روم سقوط کرد، دیگر از گرد سنگ مرمر در گچ کاری استفاده نشد. در حالی که کیفیت مخلوط گچ کاری با وجود گرد سنگ مرمر بیش تر می شود و همچنین سخت تر خواهد شد اما تا زمان رنسانس دیگر از آن در گچ کاری استفاده نکردند. از دیگر فواید گرد سنگ مرمر این بوده که طرح های دست ساز را مسطح تر می کرد.
در اروپا قرون وسطی هم از ساخت دکوراسیون با بهره گیری از گچ کاری استفاده می شد. در قرن 13 برای دکوراسیون های داخلی یا خارجی از گچ کاری استفاده می کردند اما نقطه عطف این مخلوط گچ آن بود که موادی را به عنوان تقویت کننده برای کمک به انعطاف پذیری مخلوط به کار می برند. اگر بخواهیم موارد تشکیل دهنده این تقویت کننده را نام ببریم می توانیم به مواردی مانند: مالت، آبجو، ادرار، مو و تخم مرغ اشاره کنیم.
قرن های 14 تا 18 میلادی
قرن 14
جالب است بدانید در این قرن نوعی کاربرد تزئینی برای گچ مورد استفاده قرار گرفت که به pargeting معروف بود، محل به کار گیری این نوع روش جنوب شرقی انگلستان می باشد. این روش به این شکل بود که نمای خارجی هر ساختمان چوبی را توسط گچ کاری و همچنین گچ بری تزیین می کردند. به طور کلی می توان گفت این روش در واقع مدلی از حکاکی بوده و به وسیله لوازم از قبل ساخته شده یا حتی مدل زینتی که به کمک آهک یا گچ ساخته شده اند، تولید می شود.
نکته قابل ذکر این است که در همین سال ها سفالینه ها مجدد به معماری اروپا برگشت و در ساخت لوازم زینتی و نیز لوازم تزئینی به کار گرفته شد.
قرن 15
در ونیز کارگران ماهری توانستند در قرن 15 ام میلادی نوعی نمای خارجی را گسترش دهند که به نام marmorino شناخته شد. جالب است که این روش معروف با بهره گیری مستقیم آهک بر روی تراشه ها انجام می شود.
قرن 16
در بایرن آلمان نوعی تزئین بسیار زیبا با گچ کاری برای داخل ساختمان ها اختراع شد، این اختراع که در قرن 16 میلادی بود توسط استاد گچ بری ساکن بایرن انجام شد. اسمی که بر روی این روش گذاشتند روش گچ کاری با سنگ مرمر می باشد. نکته مهم این است که گچ کاری به روش سنگ مرمر با موادی مانند سنگ گچ، چسب حیوانی و همچنین رنگ دانه ها انجام می شود. جالب است بدانید این روش زیبا برگرفته شده از روش تولید تابلو به وسیله سنگ های زیبا می باشد.
قرن 17
در این قرن بیش تر از هر چیزی شاهد روش های جدیدی برای گچ کاری های داخلی بودیم. گچ بری مرمری نام روشی است که از سنگ مرمر مصنوعی به کمک سنگ گچ، آهک، رنگ دانه ها، آب و همچنین چسب برای تولید آن استفاده می شود. این سنگ مرمرهای مصنوعی را می توانند در نما هم به کار ببرند و توسط لایه های سنگ گچ و سنگ آهک آن را نگه دارند.
قرن 18
این قرن بیش تر علاقه مندی استاد کاران را به سمت گچ کاری و تزئین خارجی نشان می دهد. در این زمان بتونه های خاصی در انگلستان معروف شدند که تشکیل شده از یک مخلوط خمیری بود. این بتونه ها به نام بتونه های نفتی معروف شده و توسط دیوید مارک در سال 1765 به ثبت جهانی رسید. این ترکیب که مبتنی بر آهک بود، از موارد دیگری مانند روغن قیر، سقز و عوامل بی شمار دیگری تشکیل شده است. جالب است بدانید کشور فرانسه هم در شکل گیری تاریخچه گچ کاری بدون تاثیر نبوده و در سال 1774 تاریخچه ای از ملات باستان را انتشار داد.